De paisón énchese o burato
cravado no noso cantar.
Esmorga dos novatos que viven
sen poder nin sequera falar.
A trema da voz no escenario
arrincado do noso fervor estudiantil,
Non agarda un intre de preparación,
sae coma chorro de géiser
do noso temperamento e ardor,
ardor do corazón.
Tunantes Compostelanos
que corren as cheas coma rutina,
e adormecen as xentes que non acostuman
da boa vida, o cantar dos beodos
por música celestial ou sintonía.
Tolos, farrapastrosos, cantores,
bébedos, asquerosos, pero sempre
cunha sorrisa nos beizos,
eses son os meus tunantes,
os meus compañeiros de fervente
corazón cantor, de ferventes
paisón de fervente, fervente
e eterna paisón.