Esperpento

Mi llanto a España

*Esto que ves, que tienes, que te entrego, hijo mío, es España. (José García Nieto)

 

¿Adónde vas, España grande?,

¿que no sabes que no te aguardan?

Vas alta y dolorosa

y por ti los toros braman

(braman los toros y los bueyes

que te empujan y arrebatan). 

 

¡Oh España, España dolida!,

¿que no ves que no te aguardan?

No te aguardan pues no te quieren,

y te nombran y escupen,

pero no haces nada.

 

¡Oh España!, tierra eres, tierra sólo...

Tierra sola que no acompañan,

¿que no sabes que no te aguardan?

Y por ti es vano mi latido

viendo que te rompes, España.

 

¡Oh tierra que eleva el cielo!,

¡oh montes que os alzáis como alimañas!,

¿que no veis que no os aguardan?

Muchos pisan vuestro suelo

marcado de heridas por las batallas,

y ya estáis heridos de muerte, oh España.

 

I en qualsevol idioma tu ets ma terra;

terra benvolguda y malmenada,

la qual trenquen y aboquen

volent descoronar ton front,

però mai cansarà estimar-te,

Espanya que ahir abrigava el món.

 

Ara España! Lur hoberikan

ez da Europa guziyan!

Zuregatican emango nuke

pocic, bai, nere bicia;

beti zuretzat, il arteraño,

gorputz ta anima gucia...

 

... Pero, ¿adónde irás, España grave?,

¡oh España, España dolida!,

si tierra eres, tierra sólo,

y montes y espiga...

Ya sin el clamor de tu gente,

¿adónde irás, España querida?