CHORABA CANDO ESCRIBÍA
Era aquel día de choiva
que me parei nunha casa,
pero ao vela tan velliña
de mágoa caeume a alma,
e vendo que na hortiña
toda ela desastrada,
collín catro folliñas
das figueiras que prantara
e téñoas ben gardadiñas,
máis aló da miña alma
alí quedarán quietiñas
pola poeta que maia
desde as altas estreliñas,
quén sabe cánto nos fala
a pobre de Rosalía
a poeta que choraba,
choraba cando escribía.