nos recunchos do povo

Nos recunchos do povo

coñeceronse  de nenos
xogando po las ruas,
o caron da igrexa
coma outros nenos e nenas,
e co correr do tempo
ian medrando xuntos,
ana e xabier
brincaban po los camiños,
xuntos sempre
facianlle trastadas a o vello crego,enchendolle
a igrexa cos eus berros e risos,
cada vez van sendo
un pouco menos  nenos,
ó vello fonso miraos medrar
dez, dezasete,
son anos que han pasar,
vinte, trinta xa an chegar.
Ali tras os pinos
bicaronse onte ,
por vez primeira
camiñan hoxe collidos das mans
e fuxen quera outros luagais,
agoganse tralos portais
e tremen cando lles ladran os cans.
Co voar do tempo
decidiron casar,
a cordaron co vello fonso
dia, hora e lugar.
Nos recunchos do povo
quedan gardados seusrisos, seus berros,
agora soan seus bicos.