((((((( DESDE LA CADENA ))))))

DESDE A CADEA ............(ESTÁ EN GALLEGO)

 

 

Este poema está baseado na película:

“El Conde de Monte Cristo”

(“NOVELA DE ALEJANDRO DUMAS”)

 

Polas sombrías esquinas

están as de catro patas,

cos seus bigotes de sombra,

con gafas negras e opacas;

hainas con beizos de lúa

e visten capas de prata,

gozando dun señorío

e de certa aristocracia.

 

 

 

Neste lugar hai un preso,

un inocente de Francia,

no máis foio dunha torre

onde se filtran as augas

e as humidades máis verdes

que ata lle vidran a cara.

 

 

Está cuberto de pelo

e de longas barbas brancas,

e vese sumido dos ollos

e toda a cara ten fraca,

e durme nas pedras frías

e nas sombras afogadas

que lle adentellan a vida

e os albrexares da alma.

 

 

Sentado nas lastras frías,

pola cara ten regañas,

alentando o aire xordo

enriba da morte sacra

e non se lle ven os beizos

pola mesta barba branca.

 

 

 

Polo tempo que alí leva,

na soidade macabra

e na cadea afundido,

que encadea e asolaga

a este inocente preso,

a este Conde de Francia,

mais despois de longo tempo

naquela cela mollada,

algo sente e lle sorprende

no antro da outra banda.

 

 

 

E disposto na parede,

amodiño fai entrada.

 

 

Tan axiña move un bloque,

xa mira pola regaña

e mirando ve un velliño

tamén cuberto de barba.

 

 

 

E nisto cólase a dentro

e o sabio préstalle a fala

e poder salvarlle a vida

a este Conde de Francia.

 

 

 

Cóntalle historias do mundo

e as súas grandes fazañas

contra corsarios e indíxenas

e abordaxeiros piratas,

e ao fin dos sabios relatos…,

que o sabio conta e redacta

coa pluma da súa boca

e xa cansado descansa.

 

 

 

E lentamente do seo

ao Conde amósalle un mapa,

onde figura un tesouro

fondeado nas tres brazas,

nun escarpado de rochas

ao pé dunha longa praia.

 

 

 

E volve outra vez a cela,

xemendo tapa a furada.

 

 

 

E o sabio velliño morre

e méteno nunca saca,

mais o Conde volve abrir

a secreta e xusta entrada

e colle o velliño morto

e méteo na súa banda.

 

 

Apurado pon os bloques

e a parede queda cha

e de repente se mete

dentro da mesma saca

onde xa estaba o velliño

para ser lanzado ás augas.

 

 

 

E raudo e veloz el cose

o chocho daquela saca

e dentro xa estiradiño

xa sente os pasos dos gardas

coas chaves da porta negra

dobremente aferrollada.

 

 

 

E collen aquel cadáver

que vai metido na saca

que van cimbrar polo aire

do máis alto da muralla,

e nela vaise este morto

que suspira sen palabra.

 

 

 

Ao caer polo baleiro,

sae un xemido da saca

desde aquela grande torre

de pedras roibas e pardas.

 

 

 

E no albrexar milagreiro

resucita a súa fala,

daquel morto que ía vivo

lanzado desde a muralla,

caendo nas augas sonsas

e victorioso recala

na praia daquela illa

onde revive e descansa,

vencendo a negra cadea

e o poder daquela Francia.

 

 

 

E xa en terra, pensativo,

de repente colle o mapa

e xa avisa a un coñecido

a ir á rocha escarpada,

onde dorme o gran tesouro

fondeado nas tres brazas.

 

 

 

Rescatan aquel tesouro,

unha fortuna elevada,

que o levan nunha carreta

tapado para unha casa.

 

 

 

E de camiño revolve todas,

todas accións da banca,

onde arruina a banqueiros

e a pompa da aristocracia.

 

 

 

 

Preséntase á súa dona

que está con outro casada.

 

 

Pregúntalle se se lembraba

do seu mozo que levaran

para a perpetua cadea

o noivo da súa infancia,

que ía casar con ela,

pero armáronlle trampa

os seus amigos políticos,

traidores da outra banda…

 

 

 

Vostede casou con el,

co que ten hoxe na casa.

 

 

 

A dona quedouse muda

oíndo as súas palabras

e, decatándose a pobre,

xa soubo quen falaba:

o seu amor queridiño

que sen culpa sentenciaran

a unha perpetua cadea

os poderosos da prata.

 

 

 

E vaise o insigne Conde,

mais ela queda abraiada

por ver e sentir ao mozo

e por verse avergoñada

do seu amor fidedigno

da que estivo namorada

e deixándoa pensativa

cos ollos cheos de auga,

que sucándolle as faceiras,

mira para el e cala.

 

 

 

O Conde dá media volta

e vaise coa lenda amarga

para volver algún día

aos sus sendeiros de patria

e a volver a coñocer

aos seus amigos de infancia

este capitán e Conde,

un fillo da boa Francia.