Cadeas da alma miña,

cadeas do corazón

berros de agonía,

tormentos do meu dor...!

que me encadenades a vida

no cárcere do amor.

Ai, cando entre nas rexas

da miña desdichada presión!

Sinto pesar na miña alma

as cadeas dun amor.

Cadeas dun xuramento

que ti fixeches ante Deus...

Cadeas que ata a morte

nos separan ós dous...!

A oscura sombra destas rexas,

non me deixa durmir

e cando quero cubrir

o meu medo de estar aquí

a sombra dinme que vaia ata alí

ó lado das cadeas dun amor.

Pero estou aquí no cárcere do amor,

onde os berros e as agonías son temor.

Só son unha nena que lle custa expresar,

e agora, está sufrindo

por que se que non poido escapar.

Unha flor de cor carmesí,

desfaise, rómpese, descompóñese

como o meu corazón,

cando o vexo.

Teño ganas de sair

destas rexas

que me angustian.

As cadeas da memoria

que cada día

olvídome de quen son eu

Cadeas da morte nos volven a separar,

como ó principio, da nosa historia.

E eu morro

aqui pechada, sin saida,

por que e sido vendida

pola xustiza

a morte me abraza,

e as cadeas cada vez,

apértame máis

e déixame marcas

Eu acabo de irme e ti choras,

cando estaba, non me axudaches

e agora arrepíntesche.

Eu non volverei,

pero... te protexerei,

por que a un querote.